Sewaktu kecilku, kampungku di Kuala Terengganu, merupakan kampung yang termiskin. Mungkin di Malaya. Keseluruhan penduduknya adalah dari golongan kais pagi makan besok, dan kais petang makan kosong. Itulah Kampung Pantai Telok. Kini sudah tak wujud lagi, kerana kekerapan dilanda ombak tengkujuh, maka keseluruhan penduduk telah di tempatkan ke kawasan lain. Kebanyakan ke Seberang Takir.
Aku masih ingat kepada seorang kawan, bernama Awang. Abangnya juga bernama Awang, tetapi dipanggil Awang Long. Bapanya juga Awang. Pak Awang. Kesemuanya Awang. Kemiskinan hingga kepada ketidakupayaan untuk memilih nama-nama untuk keluarga. Hinggakan emaknya juga kami panggil Mak Awang.
Setiap kali aku kerumah Awang, makanan mereka hanya satu. Singgang kepala ikan. Kepala ikan aya. Atau ikan tongkol. Dan singgang ini mungkin sudah mula dimasakkan sebulan dulu. Hanya air yang ditambah setiap hari untuk menambahkan kuah. Kepala ikan tak diluakkan, kerana kalau dimakan, bermakna, habislah ramuan atau perencah utama makanan mereka. Dan yang aku ingat, adalah tentang baunya. Sudah enak. Kebolehan, kepandaian, keistimewaan orang Kuala Terengganu itulah satu-satunya. Menyinggang 'ikang aya'. Atau ikan tongkol. Ikan makanan orang papa dan miskin.
II.

Kalaulah Awang dan Pak Awang dan Awang Long dan Mak Awang masih ada, kemungkinan besar mereka dapat mengaut sama manfaat ini, dan berupayalah mereka untuk menukar nama-nama mereka kepada Danial, Amar, Aina atau Atif.
Bandingkan. Di kawasan Masjid India, kepala kambing yang dimasak kari pekat, dijual pada harga RM25 satu kepala. Dan harga se ekor kambing adalah sekitar RM425. Jadi macam mana kepala ikan tongkol dinisbahkan dengan harga ikan, tak dapat nak dipastikan.
III.
Untuk memastikan yang memang juadah ini wajar diletak harga sebegitu, petang tadi aku menalipon seorang penjual nasi dagang yang aku kenali.
"Hello Mok Mek," aku membuka perbualan.
"Hello, hello. Awang ke tu?" beliau menyahut.
"Ya Mok Mek. Ning nak tanya sikit. Betur ke ppala ikang aya 45 rial se ppala?" Aku mulakan wawancara.
"Hor betur dor-oh lah tu Awang." jawab Mok Mek.
"Dah bak pa gak mahar macang bedir tu?" Aku meninggikan suara.
"Haih Awang. Ning Mok Mek nok kkabor sikit." Mok Mek pun mula meninggikan suaranya. "Le ning gok mung ingak geh berapa se-tong? Kayu api dok sah katalah. Kor mahar lagi pasa pohong kor payah nak cari. Lori upah bawok ikang nya naik arga bukangnya sikit. Doh upah nyyiang ikang pung mung ingat berapa? Naik jugak. Air batu pong bukangnya murah. Naik harga jugak. Doh mung ingak lada, asang gelugur, garang, nnisang, lekuah, gula, nyor dok naik ke? Mung ning gok kkecek melepah je. Harga minyak naik 30 seng, sapa nak beleber? Serema Mok Mek kena tanggung." Mok Mek meleter.
"Ya Mok Mek, betor Mok Mek. OK ya Mok Mek, nak gi semayang ggarik sebetar." Aku letak talipon, kerana jawapan balas tiada padaku.
Lagi-lagi sindrom 30 sen.